Pierwszy raz usłyszałem Burzum około 1993 roku w radiu. Było to krótko po ukazaniu się artykułu na temat „świętej wojny” w Norwegii, satanistycznej mafii i paleniu kościołów. W tym czasie mało kto w Polsce wiedział o człowieku, który tworzył Burzum.
Stał się on sławny niedługo potem, w związku z zabójstwem Euronusmousa, ojca chrzestnego norweskiej „black metalowej mafii” , lidera grupy Mayhem oraz podpaleniami kościołów.
Pamiętam, kiedy kupiłem swoją pierwszą kasetę Burzum pt. Hvist Lyest Tarr Os (Kiedy światło nas bierze) Mogę bez przesady powiedzieć, że było to doświadczenie duchowe, niemal religijne. Z nabożną czcią włożyłem kasetę do magnetofonu i oddałem się mrocznej liturgii dźwięków. Ostatni utwór „Tomhet” był najwyższą iluminacją, nieświętą komunią, delikatną i śmiertelną ekstazą smutku, przy której akt przyjęcia hostii przez chrześcijanina jest równie natchniony jak zjedzenie hamburgera.
W bibliotekach odkrywałem tajemnice tekstów napisanych w języku norweskim. Każdy tekst był jak starożytna pokryta runami brama, do której potrzebny jest klucz. Co było za bramą?
Burzum było czymś więcej niż muzyką. Było wehikułem czasu i fantazji, utraconą magią- w świecie jałowego racjonalizmu i martwej duchowości. Wystarczyło zamknąć oczy i poddać się tej magii, pozwolić się jej zabrać do starych górskich lasów nawiedzanych przez trolle i gobliny, do starożytnych miejsc kultu gdzie wciąż słychać śpiew elfów albo szepty złych duchów.
Wszystko to sprawiało, że muzyka Burzum była tak wyjątkowa i jedyna- zupełnie nie z tego świata.
Przestałem słuchać black metalu około roku 1996 ale Burzum wciąż było mi bliskie. Nadal też Varga Vikernesa za jego osobowość , inteligencję i wewnętrzną siłę.
Teraz po kilkunastu latach Burzum powrócił. Varg Vikernes aka Count Grishnackh wyszedł na wolność i nagrał już drugi album. Wyszedł z siwiejącą brodą ale nie tylko jego ciało się postarzało. Niestety jego wena twórcza też zwiędła.
Po pierwszej płycie pomyślałem: cóż, każdy popełnia błędy. Każdy powinien mieć drugą szansę.
Ale druga płyta zgwałciła moją nadzieję i okazałą się gwoździem do trumny Burzum.
Mogę wybaczyć Vargowi pozbawioną smaku, gejowską okładkę ostatniego albumu. Gdyby tylko to chodziło może wytrzymałbym mdłości i nie zwymiotował na monitor, a w przynajmniej mógłbym słuchać go z zamkniętymi oczami. Ale pod tą pozbawioną smaku okładką kryje się zupełnie średnia muzyka. ..
Po przesłuchaniu płyty czuję się jakbym miał mieć randkę w ciemno z piękną dziewczyną a zamiast niej na spotkanie przyszła gruba pryszczata raszpla. Nie tego oczekiwałem, Panie Vikernes…
I jeszcze jedna istotna rzecz! Co się stało z wokalem, który był znakiem rozpoznawczym Burzum?Gdzie się podział ten mrożących krew w żyłach wrzask przypominający krzyk obdzieranego żywcem ze skóry człowieka- albo lepiej skrzek orka palonego przez światło? Zamiast tego niepowtarzalnego i zupełnie pionierskiego wokalu słyszmy typowy „ryczący” głos jakich wiele.
Jak mówi jeden z starych tekstów Burzum: „to co kiedyś było przepadło na zawsze.” Przykro mi Varg, magia Burzum też przepadła.
fot. wikipedia.org
Dodaj nową odpowiedź