NASCAR

NASCAR (National Association for Stock Car Auto Racing) - Narodowa Organizacja Wyścigów Samochodów Seryjnych - jest to największa organizacja wyścigowa w Stanach Zjednoczonych.
Trzy największe serie prowadzone przez NASCAR to Nextel Cup Series, Busch Series i Craftsman Truck Series. NASCAR prowadzi także serie NASCAR Regional Racing, Whelen Modified Tour oraz Dodge Weekly Series. Łącznie NASCAR patronuje 1500 wyścigom na 100 torach w 38 stanach, oraz Kanadzie i Meksyku. Od 1996 do 1998 roku NASCAR organizował także jeden wyścig w Japonii, a w 1988 roku odbył się też wyścig w Australii. Organizacja NASCAR rozpoczęła swoją działalność w południowej części Stanów Zjednoczonych. Teraz wyścigi NASCAR są drugim najpopularniejszym sportem w USA, wyprzedza je tylko National Football League. Na całym świecie wyścigi NASCAR transmitowane są w ponad 150 krajach. Na liście 20 najpopularniejszych imprez sportowych w USA wyścigi NASCAR zajmują aż 17 pozycji. NASCAR ma 75 milionów zdeklarowanych fanów, którzy co roku na gadżety sygnowane przez organizację wydają ponad 2 miliardy dolarów. Jest to najbardziej przywiązana do marki grupa ludzi wśród wszystkich sportów. Rezultatem tego jest wysokie miejsce NASCAR na liście Fortune 500. Główna kwatera NASCAR znajduje się w mieście Daytona Beach na Florydzie. NASCAR ma także cztery biura w Karolinie Północnej w miastach Charlotte, Mooresville, Concord i Conover. Pozostałe siedziby znajdują się w Nowym Jorku, Los Angeles i Arkansas. Dwa międzynarodowe biura znajdują się w Mexico City i Toronto.

Początki NASCAR
W pierwszej dekadzie XX wieku miasto Daytona Beach na Florydzie było znane jako miejsce ustanawiania lądowych rekordów prędkości. Plaże Daytony stały się Mekką dla entuzjastów wyścigów. W latach 1905-1935 ustanowiono tam piętnaście rekordów. Później kierowcy przenieśli się jednak na Słone Jezioro Bonneville. Rok później w Daytonie zaczęto organizować wyścigi samochodowe. Kierowcy ścigali się na owalnym torze, gdzie jedną prostą stanowiła plaża, a drugą Stanowa Droga A1A. Wcześni kierowcy wyścigowi byli zazwyczaj wplątani w tzw. Rum-Running (nocne rozwożenie nielegalnego alkoholu do barów na północy USA). Kierowcy uciekali przed policją po krętych drogach. Cała sytuacja miała miejsce w czasie Prohibicji w USA. Dzięki zyskom uciekinierzy mogli podrasowywać swoje samochody, które stawały się coraz szybsze i bardziej sterowne, stopniowo pokochali oni szybką jazdę. Gdy w 1933 roku na mocy 21 poprawki prohibicja została zniesiona, właściciele tych "samochodów wyścigowych" widzieli jak ich biznes wysechł. Kierowcy zaczęli ścigać się miedzy sobą, jednak wielu z nich pragnęło sławy i pieniędzy. Wyścigi te stały się popularną rozrywką na południu USA; szczególnie w Wilkes County, regionie Karoliny Północnej.

William France Sr.
Mechanik William France Sr. w 1935 roku przeprowadził się z Waszyngtonu do Daytona Beach. Znał historię pobijanych tam rekordów prędkości. France wziął udział w jednym z wyścigów w 1936 roku i zajął piąte miejsce. France widział że ludzie dobrze się bawią oglądając wyścigi samochodów seryjnych. Większość kierowców w tych czasach padała jednak ofiarą nieuczciwych promotorów, którzy wyjeżdżali przed podzieleniem się pieniędzmi z zawodnikiem. W 1947 roku wiedział że te wyścigi nie będą się rozwijać bez formalnej organizacji, określonych zasad i z góry ustalonego kalendarza mistrzostw. 14 grudnia 1947 roku France rozpoczął rozmowy z kierowcami, promotorami i mechanikami. Odbywały się one w barze Ebony, w hotelu Streamline, położonym przy głównej ulicy Daytona Beach. Zakończyły się 21 lutego 1948 roku, powołaniem organizacji o nazwie NASCAR.

Od Strictly Stock do Grand National
Pierwszy wyścig NASCAR, w którym ścigały się samochody dokładnie seryjne odbył się na torze Charlotte Speedway, 19 czerwca 1949 roku. Wyścig wygrał Jim Roper, po dyskwalifikacji Glenna Dunnawaya za stosowanie niedozwolonych tylnych sprężyn. Jim Roper za zwycięstwo w wyścigu otrzymał 2000 dolarów. W wyścigu startowała też pierwsza kobieta w NASCAR. Była nią Sara Christian. Sara zajęła 14 pozycję, lecz nie ukończyła wyścigu, w 148 okrążeniu musiała wycofać się z powodu przegrzewającego się silnika. Główna seria wyścigów, była wówczas znana jako "Strictly Stock Division". Samochody startujące w tej serii niczym nie różniły się od modeli fabrycznych. Z początkim 1950 roku dywizja zmieniła nazwę na "Grand National". Po kilku latach modyfikacje zapewniające większe bezpieczeństwo kierowców, a także większą moc samochodów, zostały dopuszczone. Na początku lat 60. samochody były budowane już od zera jako samochody wyścigowe i tylko karoseria musiała przypominać tę z modeli seryjnych. Jeden z torów, na którym w inauguracyjnym sezonie odbywał się wyścig, jest w kalendarzu NASCAR do dziś: Martinsville Speedway. Kolejny stary tor, na którym wyścigi odbywają się dalej to Darlington Raceway, który został otwarty w 1950 roku. Najstarszy tor, na którym dziś odbywają się wyścigi Nextel Cup to Indianapolis Motor Speedway, wybudowano go w 1909 roku; jednakże, pierwszy wyścig NASCAR odbył się tam dopiero w 1994. W pierwszych sezonach większość wyścigów odbywała się na torach owalnych o długości od 0,5 do 1 mili (800 do 1600 metrów) Darlington Raceway, pierwszy "Superspeedway" wybudowano w Darlington w Karolinie Południowej w 1950 roku był dłuższy (1.38 mili/2.22 km), szerszy, szybszy i bardziej nachylony niż każdy inny tor, na którym kierowcy ścigali się wcześniej. Wyścig w Darlington, był najbardziej prestiżowym wyścigiem w kalendarzu aż do 1959 roku. Wtedy właśnie otwarto Daytona International Speedway. Gigantyczne 2.5 milowy (4 kilometry) tor, o zakrętach nachylonych pod kątem 31 stopni. Tor ten wybudowany na bagnach w Daytona Beach przez Williama Francea Sr. stał się ikoną tego sportu. Pierwszy wyścig NASCAR poza granicami USA odbył się w Kanadzie, 1 lipca 1952 roku. 200-okrążeniowy wyścig wygrał Buddy Shuman. Rozegrano go na torze Stamford Park niedaleko wodospadu Niagara.

Początek nowej ery
Bill Elliott w tym samochodzie 3 kwietnia 1987 roku ustanowił rekord najszybszego okrążenia w historii samochodów seryjnych - 212.809 mph, 44.998 sekund na torze Talladega Superspeedway Na początku lat 70. NASCAR wprowadził pewne zmiany w swoich strukturach. Sponsorem głównej serii została kompania tytoniowa R.J. Reynolds. Kompania szukała nowych sposobów na swoją reklamę po tym jak władze w USA zakazały telewizyjnej reklamy produktów tytoniowych. Główna seria NASCAR nosiła od 1971 roku nazwę "Winston Cup". Nowy system punktacji i dodatkowe nagrody pieniężne za punkty wywalczone w całych rozgrywkach sprowokowały kierowców i zespoły do stałej walki na przestrzeni całego sezonu, a nie w wybranych wyścigach tak jak to miało miejsce do tej pory, wśród pewnej części kierowców. Niższa dywizja NASCAR, która do tej pory nosiła nazwę Late Model Sportsman, przejęła nazwę Grand National, a kilka lat później jej sponsorem zostały Browary Busch. Na początku lat 70. zaczęto także transmitować pierwsze fragmenty wyścigów w telewizji ABC. Pojawiały się one w paśmie Wide World of Sports. W końcu w 1979 roku wyścig Daytona 500 został pierwszym wyścigiem transmitowanym w telewizji na żywo od początku do końca. W ostatnim okrążeniu wyścigu dwaj kierowcy, którzy zmieniali się na prowadzeniu, Cale Yarborough i Donnie Allison, rozbili się na tylnej prostej. Wyścig wygrał Richard Petty. W tym samym czasie Yarborough, Allison i brat Allisona, Bobby wysiedli ze swoich samochodów i rozpoczęli walkę na pięści. Ten dramat i emocje związane z tym sportem stworzyły wyścigom NASCAR żywą reklamę, dzięki której każdy kolejny wyścig był chętniej oglądany przez widzów w USA.

Car of Tomorrow
"Samochód Jutra" - w skrócie CoT - Zwany również coraz częściej "Car of Today" - "Samochód obecny" - jest nowoczesnym projektem samochodu opracowanym na potrzeby wyścigów serii Sprint Cup. Po raz pierwszy został pokazany 25 marca 2007 roku na Bristol Motor Speedway. Projekt Car of Tomorrow powstawał 7 lat a w szczególności przyczyniła się do niego śmierć jednej z największych legend NASCAR - Dalea Earnhardta. Zginął on w 2001 roku na ostatnim okrążeniu wyścigu Daytona 500. Priorytetami prac nad CoT były: poprawienie bezpieczeństwa kierowcy dzięki wprowadzeniu nowoczesnych rozwiązań, zwiększenie atrakcyjności widowiska wyścigów oraz obniżenie kosztów produkcji samochodu NASCAR. W CoT, po raz pierwszy od czasów Dodgea Chargera i Plymoutha Superbirda, na pokrywie bagażnika zamontowany został tylny spoiler. 16 marca 2008 roku na torze Bristol Motor Speedway minął rok od wprowadzenia "Samochodu Jutra" jako standardowego samochodu serii Sprint Cup. Było to okazją do podsumowania sezonu i zmian jakie wprowadził nowy pojazd. Wielu kierowców wypowiadało się o nim krytycznie już podczas jazd testowych prototypami, wytykano gorsze właściwości aerodynamiczne obniżajace przyczepność, jak również gorsze zachowanie, gdy samochód jedzie w zbitej grupie. Fani narzekają na obniżenie widowiskowości wyścigów z powodu mniejszej ilości pojedynków zderzak w zderzak. Podczas pierwszego oficjalnego wyścigu nowym samochodem na torze Bristol, zwycięzca, Kyle Busch spytany o samochód podczas wręczania nagród stwierdził, ze jest "do niczego". Z biegiem czasu ilość krytyki wobec nowego samochodu maleje.

Nextel Cup Series / Sprint Cup Series
Nextel Cup Series to aktualnie najwyższa profesjonalna seria NASCAR, a w konsekwencji najpopularniejsza i przynosząca największe zyski. Pula nagród w każdym wyścigu przekracza 4 miliony dolarów. 43 kierowców ściga się przez 10 miesięcy w roku i w tym czasie bierze udział w 36 wyścigach. Pierwszym mistrzem Nextel Cup został Kurt Busch, a aktualnym mistrzem jest Jimmie Johnson, który wywalczył tytuł w sezonie 2006 i osiagnięcie to powtórzył w 2007 roku. W 2007 roku Jimmie Johnson zarobił 7,646,420 USD. Nextel Cup Series, to dawna seria Winston Cup, nazwa serii zmieniła się wraz z początkiem roku 2004. Nowym sponsorem został wówczas gigant telekomunikacyjny Nextel. W wyniku nowej akcji marketingowej właściciela marki Nextel, który połączył się z firmą Sprint (nowa nazwa firmy to Sprint Nextel Corporation) od przyszłego sezonu (2007) seria ponownie zmieni nazwę - tym razem na Sprint Cup Series. Umowa z NASCAR (podpisana na 10 lat) dawała bowiem Nextelowi możliwość jednorazowej zmiany nazwy serii w trakcie jej trwania. W roku 2007 po raz pierwszy w serii NASCAR startowały samochody spoza wielkiej trójki amerykańskich producentów. Toyota wystawiła 3 zespoły składające się z 7 kierowców. Pierwsze zwycięstwo zespołu Toyoty nastąpiło dopiero w kolejnym sezonie, gdy 9 marca 2008 roku Kurt Busch wygrał wyścig Kobalt Tools 500 na torze Atlanta Motor Speedway. Było to pierwsze zwycięstwo samochodu spoza wielkiej trójki od ponad 50 lat.

Specyfikacja
- Pojemność silnika: 5.86L (358inÂł) V8
- Skrzynia biegów: Manualna, 4-biegowa
- Waga: min. bez kierowcy 1455kg (3200lbs), min. z kierowcą 1545kg (3400lbs)
- Moc silnika: ~865hp (645kW); ~445hp (332kW) z restryktorem (Tylko na torach Daytona i Talladega)
- Paliwo: benzyna bezołowiowa Sunoco 104 oktany
- Stopień kompresji: 12:1
- Pojemność zbiornika: 67.2L. (17.75 Galonów amerykańskich)
- Rozstaw osi: 2.8m. (110in.)

Nationwide Series (Dawniej Busch Series)
NASCAR Nationwide Series to druga najwyższa profesjonalna seria NASCAR. Samochody są bardzo podobne do poprzedniej generacji pojazdów z serii Sprint. Różnią się wagą, długością i wysokością samochodu, rozmiarem tylnego spojlera i mocą silnika (około 530hp). Aktualnym mistrzem jest Carl Edwards, który w 2007 roku zarobił 1,241,980 USD. Seria Nationwide to jedyna z trzech najwyższych serii NASCAR w której wyścigi odbywają się także poza USA. Sezon jest krótszy niż w serii Sprint o kilka wyścigów i nagrody pieniężne są znacznie niższe. W ostatnich latach część kierowców serii Sprint ścigało się także w wyścigach serii Nationwide (wtedy zwanej jeszcze Busch) traktując je jako rozgrzewkę przed wyścigami serii Sprint, które odbywają się na tym samym torze na drugi dzień. Przeciwnicy takich praktyk zaczęli określać takich kierowćow jako "Busch-whackers". Sponsorowanie Busch skończyło się pod koniec 2007 roku i obecnym sponsorem jest firma ubezpieczeniowa Nationwide Insurance

Craftsman Truck Series
To trzecia seria wyścigowa z serii NASCAR w USA, oprócz Sprint Cup Series i Nationwide Series. W wyścigach udział biorą zmodyfikowane półciężarówki o mocy silnika dochodzącej do 700 hp. Ta stosunkowo nowa forma wyścigów obecnie przyciąga zarówno nowicjuszy, chcących zademonstrować swoje umiejętności w nadziei dostania się do serii Nationwide, a w szczególności do Sprint Cup Series, jak i weteranów wyścigów NASCAR. W 2007 roku mistrzem serii został Ron Hornaday, który zarobił 681,875 USD. Pomysł tych wyścigów narodził się w 1993 roku, kiedy pewna grupka kierowców wyścigowych-zapaleńców zbudowała prototyp półciężarówki przypominającą wyglądem samochód NASCAR. Po raz pierwszy auto zostało pokazane w 1994 roku podczas wyścigu Daytona 500. W tym sezonie rozegrano też kilka wyścigów demonstracyjnych. Półciężarówki okazały się niesamowicie popularne w USA w wyniku czego w 1995 roku powstała nowa seria NASCAR - Super Truck Series, która w 1996 roku zmieniła nazwę na Craftsman Truck Series.

Tory
Talladega Superspeedway Wyścigi NASCAR nie są rozgrywane na identycznych torach owalnych. Zasadniczą różnicą jest długość każdego z torów. Długość okrążenia najkrótszego z nich - Martinsville Speedway to 0,526 mili (847 metrów). Najdłuższy owal to Talladega Superspeedway - 2,66 mili (4,28 kilometra). Drugą z zasadniczych różnic jest typ owalu. Wyróżnia się bardzo wiele typów: klasyczne owale np. Martinsville Speedway, tri-ovale np. Kansas Speedway, Richmond International Raceway, D-ovale (owal przypominający kształtem literę D) np. California Speedway, oraz Quad-Ovale np. Atlanta Motor Speedway, Lowes Motor Speedway. Jest także wiele owali o indywidualnych kształtach np. Pocono Raceway (przypominający kształtem trójkąt.) czy Indianapolis Motor Speedway (przypominający kształtem prostokąt). Każdy z owali ma także inne nachylenie zakrętów i prostych. Kierowcy ścigają się także na torach drogowych takich jak Watkins Glen International i Infineon Raceway. Tory drogowe są jedynymi na których NASCAR dopuszcza możliwość ścigania się w deszczu, jednak jeszcze nigdy nie miało to miejsca. Najszybszym torem w kalendarzu Nextel Cup jest Talladega Superspeedway. Rekordowa średnia prędkość wyścigu rozegranego na tym torze to 188 mph (303 km/h). Rekord kwalifikacyjny (średnia prędkość jednego mierzonego okrążenia w kwalifikacjach) na torze Talladega Superspeedway został ustanowiony przez Billa Elliotta w 1987 roku i wynosi 212.809 mph (342.483 km/h). Najwolniejszym torem jest Infineon Raceway, tor drogowy gdzie rekord wyścigu wynosi 81 mph (130 km/h) a okrążenia kwalifikacyjnego 99 mph (159 km/h). Najwolniejszym torem owalnym jest Martinsville Speedway Rekordowa średnia prędkość wyścigu, na tym niemal płaskim torze to 82 mph (132 km/h) a kwalifikacji 98 mph (156 km/h). Rekordowa średnia prędkość wyścigu to średnia prędkość wszystkich okrążeń zwycięzcy wyścigu, łącznie z okrążeniami spędzonymi pod żółtymi flagami. Tory o długości poniżej jednej mili nazywane są "short-trackami". Tory o długości powyżej jednej mili to "superspeedwaye", jednak według dzisiejszych standardów takie tory nazywane są torami "średnimi", a nazwą "superspeedway" określa się tory dłuższe niż dwie mile.

Lista torów Nextel Cup Series
Lista torów, na których aktualnie odbywają się wyścigu o "Puchar Nextela". Legenda: Nazwa: Pełna oficjalna nazwa obiektu Położenie: Miasto i stan, w którym znajduje się tor Długość: Długość jednego okrążenia toru Typ: Typ toru Nachylenia: Nachylenia na: 1 zakręcie/2 zakręcie/3 zakręcie/4 zakręcie/Przedniej prostej/Tylnej prostej.

Źródło: Wikipedia (na licencji GNU FDL)
---
Artykuł pochodzi z serwisu Publikuj.org.