[psychologia] Trudna młodzież

Co to znaczy trudna młodzież? Czy to odpowiednie pojęcie? A może słowo „trudna” lepiej zastąpić: „niewychowana”? A może „zbyt żywa”, albo „bardziej dynamiczna niż inni”? O co w tym naprawdę chodzi? Jak to możliwe, że młodzież z nadpobudliwością ruchową potrafią wrócić ze szkoły i przez wiele godzin, bez przerwy, walcząc o to z rodzicami grać na komputerze w jedną grę. Zapamiętują wszelkie skrytki i tajemne przejścia, czasami nie słyszą, jak się ich woła na obiad – tak bardzo są skoncentrowani! Okazuje się, że te nadpobudliwe dzieciaki potrafią się skupić na tym, co ich interesuje. I to jest wielka szansa, ponieważ jeśli odpowiednio ukierunkują swoją energię, to mogą w tym osiągnąć sukces. Michał Jankowiak wspomina: „miałem papierek, rozrabiałem, wygłupiałem się, robiłem co chciałem, dostawałem uwagę – i każdy był szczęśliwy!”. Z racji tego, że istnieje obowiązek szkolny, wielu uczniów chodzi tam z przymusu. Jedni potrafią skupić się na tym, co ich nie ciekawi, a inni nie. Ci drudzy często pozbyli się wielu barier mentalnych, na przykład nie boją powiedzieć się czegoś niestosownego w towarzystwie. Znajdź złoty środek – niektórzy za bardzo przejmują się opinią otoczenia, co ich hamuje w podejmowaniu decyzji. U innych można leczyć ADHD, a można to także wykorzystać. Jednym z rozwiązań jest znalezienie własnej pasji i odpowiednie ukierunkowanie działań. Czy działa w każdym przypadku? W wieku szkolnym (Wikipedia) * trudność w dostosowaniu się do wymagań szkolnych (zajęcia w pozycji siedzącej) * trudność w utrzymaniu uwagi przez całą lekcję, „bujanie w obłokach” * nadmierna gadatliwość i impulsywność, która narzuca dziecku rolę błazna w oczach klasy To ostatnie zdanie jest niezwykle subiektywne, często właśnie nadpobudliwe dzieciaki zyskują sobie szacunek. Lub po prostu inni im się podporządkowują.