EXPEDYCJA IV KONGO – relacja

16.07.2013

Dzień mieliśmy spędzić za miastem w wiosce rybackiej oraz na łódce pływając po Atlantyku od wyspy do wyspy. Na drodze stanęły nam dwie przeszkody. Tuż za miastem coś zaczęło się dziać z naszym samochodem. Wzbudziło to obawy Wojtka, ale jechaliśmy dalej.

Nagle pojawiły się kłęby dymu. To cysterna przed nami, zapaliły się jej opony. Zjechaliśmy na pobocze tak jak inne samochody. Kilka osób oraz spora gromada dzieci wyległy na ulice z przydrożnych skromnych zabudowań i już po chwili nasz samochód wzbudził większe zainteresowanie. Wzięliśmy wiec kilka koszulek Reporter Young Girl, dla chłopców oczywiście też się znalazły i postanowiliśmy się przywitać. Momentalnie zrobił się przy nas niesamowity ruch. Sympatię pozyskaliśmy również cukierkami i drobnymi upominkami w postaci długopisów i smyczy. Uśmiechnięte buzie chętnie zaglądały nam w obiektywy.

Postanowiliśmy ocenić różnice pomiędzy medyną w Maroku, a tą w Dakarze. Medyna w Dakarze to tętniące życiem wąskie uliczki, gdzie wszystko dzieje się na chodniku tuż pod domem. Panie robią pranie, dzieci siedzą w ławkach szkolnych, panowie robią meble a pomiędzy tymi ludźmi kręcą się kozy. Medyny w Maroku w porównaniu z tą w Dakarze to prawdziwie kolorowe super markety.

17.07.2013

To już ostatni dzień udziału Staszka i Ediego w expedycji. O 22: 00 muszą być na lotnisku. Czas zakupić pamiątki i upominki dla bliskich. Ruszamy, więc w asyście Mammadu w miasto. Chcemy też wymienić kilka naszych rzeczy na bransoletki i naszyjniki. Wszystkie nasze „ zdobycze” oryginalne, prosto z Afryki będzie można wylicytować już po naszym powrocie na aukcjach na rzecz Bartusia.

Targujemy się długo, chcemy jak najwięcej kolorowych bransoletek. Są i takie dla Pań i Panów oraz maleńkie na dziecięcą rączkę. Wszystkie kolorowe i egzotyczne.

Podczas naszych zakupów zerwała się orzeźwiająca ulewa. Wszyscy tutaj czekali na deszcz. Lipiec to w Senegalu pora deszczowa, więc nie jesteśmy zaskoczeni. Ulicami płynie potok brudnej wody, zbiera z ulic nagromadzone miesiącami zanieczyszczenia. Przeskakując te przeszkody dostajemy się do samochodu i ….. już po deszczu.

18.07.2013

Zanim przyjdzie nam ruszyć w drogę powrotną samochód musi być sprawny. Tym bardziej, że będziemy wracać we dwójkę i wolelibyśmy nie stanąć gdzieś pośrodku bezludzia Mauretanii czy Sahary. Na terenie Mauretanii nie mieliśmy nawet zasięgu w żadnym telefonie, a ruch na drogach obu państw po godzinie 1:00 zamiera do świtu. Wojtek dokłada wszelkich starań, aby uniknąć problemów.

Kolejny przytłaczający temat również związany z samochodem to pozwolenie na poruszanie się po drogach, które zostało źle wypełnione przez urzędnika na granicy. Z dokumentu wynika, że samochód mamy zostawić w Senegalu. Aby nim wrócić musimy te pomyłkę odkręcić. Urzędnicy, którzy nam w tym pomagali byli bardzo przyjaźni, co nie zmieniło faktu, że kosztowało to sporo czasu i pieniędzy.

Dakar to prawdziwy raj dla przydrożnych handlarzy, u których można nabyć niemal wszystko, czego dusza zapragnie. [ zegarek, okulary, orzeszki itp.], Miasto wypełnia nieskończona ilość zbitych z byle czego budek pozorujących na sklepy, jednak kupujących tutaj jak na lekarstwo.

Wciąż trudno jest nam wtopić się w tłum, wszędzie gdzie się pojawiamy niezmiennie zostajemy otoczeni przez zastępujących nam drogę handlarzy, którzy swoje towary podtykają nam pod twarz. Nazywa się nas serdecznie bratem, siostrą. Wzbogacilibyśmy się o całkiem liczną gromadę nowych senegalskich krewnych ;) Jednak z tą różnicą, że tego typu przyjaźń miała swoją cenę. Doszliśmy jednak do wniosku, że więcej sióstr i braci nam nie potrzeba.