Jakże ryzykowne może być połączenie dwóch skrajnych powieści. Zapożyczenie postaci rodem z „Lolity", Nabokova i wymieszanie ich z tajemniczością „Alicji w Krainie Czarów”, Carrolla. A na koniec osadzenie całości w realiach polskiego „podwórka studni”.
„Alicja”, Jacka Piekary, to powieść wyjątkowa pod każdym względem. Porusza, jakże aktualny w dzisiejszych czasach, temat pedofilii. Ukazuje złożoność relacji dorosły mężczyzna – nastolatka, lecz nie krytykuje jej, nie próbuje jej też wytłumaczyć. Sprawiedliwie osądza głównych bohaterów, którzy, zupełnie przypadkiem, zostali złączeni tajemniczym związkiem…
Mimo, iż tytułową bohaterką jest Alicja, to na kartach powieści zostaje nam przedstawiony inny bohater. Aleks, z pozoru zwyczajny mieszkaniec stereotypowego, polskiego osiedla. Wydaje się być najnormalniejszym spośród wszystkich mieszkańców kamienicy. Jednakże wewnętrznie Aleks jest wypalony. Jest człowiekiem skończonym już w połowie swojego życia. Stało się tak, gdy porzucił to, co do tej pory kochał. Zrezygnował z idealnej posady dziennikarza, porzucił swoją miłość. Wszystko to, po to, aby rozpocząć pisanie genialnego, w jego mniemaniu, scenariusza. Niestety, zła passa trwa już zbyt długo, a znudzonemu Aleksowi pozostają wieczne zmiany w scenariuszu czy pożądliwe spojrzenia rzucane na przypadkowe dziewczyny. Wszystko zmienia się w chwili, gdy przez rozbitą szybę wpada do domu głównego bohatera piłka. Zdezorientowany Aleks uważnie obserwuje sprawczynie, trzy nastolatki. Gdy jedna z nich przychodzi pod jego drzwi, żeby go przeprosić, Aleks nieświadomie podpisuje pakt z diabłem.
Oto na naszych oczach rozwija się przedziwne uczucie pomiędzy Alicją, nad wyraz dojrzałą, czternastoletnią dziewczynką, a Aleksem, upadłym, dorosłym scenarzystą. Jest to coś więcej niż przyjaźń, lecz nie jest to miłość. Owa dwójka spotyka się coraz częściej, mimo, iż Aleks dobrze wie, co o tym wszystkim myślą sąsiedzi. Lecz nagle, gdy cała utajniona afera osiąga apogeum i wieść o zakazanym romansie roznosi się po okolicy, Aleks zostaje napadnięty przez sąsiada, wiecznie pijanego, obleśnego mężczyznę, który próbuje stanąć w obronie Alicji. W wyniku starcie, w którym bierze również nastolatka, Aleks trafia do więzienia. Wtedy jeszcze nie wiedział, jak wiele będzie zawdzięczał jego małej przyjaciółce.
Nagle policja dostaje dziwny telefon, w którym ktoś informuje, że nie było żadnego molestowania i Aleks ma zostać wypuszczony. Niespodziewanie ginie sąsiad, podejrzewający Aleksa o pedofilię, a jego scenariusz trafia w ręce wybitnego aktora, który jest zainteresowany jego kupnem. Nasz bohater podejrzewa, że to wszystko za sprawą Alicji, lecz jeszcze nie wie jak wielki będzie dług, który przyjdzie mu spłacić. Tymczasem, w ramach podziękowania, Aleks zdobywa się na próbę uratowania swojej towarzyszki z rąk psychopatycznego, wiecznie pijanego ojczyma. Po całym zajściu oświadcza mu, że zabiera Alicję, a on ma wszystkim powiedzieć, że jego córka wyjechała do ciotki. Aleksowi zostaje cicha nadzieja, że pomoże mu w ucieczce jego była szefowa oraz, co najważniejsze, że prosta, wiejska ludność nie zlinczuje go pewnej nocy za kontakty z nieletnią.
Powieść cechuje przedziwna prostota. Prostota, która jednakże nie ujmuje jej kunsztu, wręcz przeciwnie. Autor z niezwykłą precyzją potrafi w odpowiednim momencie wstawić krótkie odwołanie do jakiegoś wielkiego dzieła literackiego czy też umiejętnie połączyć wulgaryzmy z wybitnymi myślami wielkich filozofów. Wszystko to powoduje, że książkę wręcz się „pochłania”, a po jej skończeniu pozostaje w głowie wiele pytań, na które trzeba sobie odpowiedzieć samemu. Można również śmiało powiedzieć, że, mimo wspomnianej pospolitości języka, jest to dobra wariacja na temat przytoczonej wcześniej powieści „Lolita”, Vladimira Nabokova.
Dodaj nową odpowiedź