Moc prezentów

Niektórzy lubią je dawać, inni otrzymywać – ciężko jednak znaleźć osobę, która nie przepadałaby za prezentami. Z uśmiechem patrzę na zapakowany pakunek tuż obok stosu książek leżących na biurku. Mały, niepozorny, lekki; spędziłam nad nim dzisiaj dobre kilka godzin. Najpierw, by stworzyć tekst, wybrać fragmenty naszych rozmów – później, by dorysować humorystyczne obrazki i wkleić wycinki z gazet. Przyznać muszę, bardzo, bardzo przyjemnie minął mi czas, w którym ową książkę tworzyłam. Otrzymywanie prezentów jest niesamowicie miłe, ale szalenie przyjemne może być też obdarowywanie bliskich. Możliwości mamy wiele – urodziny, święta, uroczystości. Albo nawet podarek z okazji poniedziałku, o! Najlepsze prezenty to takie, w których widać nasz wkład, w które włożyliśmy trochę serca i które wywołają jakieś emocje u odbiorcy, oczywiście. Bo najdroższe wcale nie znaczy najlepsze. Dawanie sobie prezentów ma swoją dość długą historię. Początku określić jako-tako nie możemy, gdyż nie ma żadnych naukowych dowodów na to, kiedy ludzie zaczęli siebie nawzajem obdarowywać. Najczęściej i najobficiej obdarowywanymi istotami w dziejach ludzkości są zapewne bóstwa. Bogom fenickim czy azteckim ofiarowywano ludzi, których rytualnie zabijano na ołtarzu; mięsem i krwią zwierząt próbowano udobruchać również bogów egipskich, greckich czy rzymskich. Oprócz życia ludzi i zwierząt, bogowie otrzymywali to, co było najbardziej wartościowe, w zależności od osoby. Myśliwi zanosili upolowane zwierzęta, rolnicy plony, rzemieślnicy wykonane przyrządy. Gdy cywilizacja się rozwijała, dary także zmieniały kształt; zaczęły pojawiać się na przykład metale szlachetne. Podarunki były także drobnym przekupstwem. Wykorzystywały to różne plemiona, grupy czy nawet narody – w zamian za podarowaną córkę czy kobietę, władcy dochodzili do kompromisu, zawierali pokój, porzucali wojenny topów. Goszczący w królewskich progach także nie zapominali o kosztownych podarkach mających zjednać sobie łaskę. Chyba najbardziej znani królowie, którzy szli z darami, to ci podróżujący do Betlejem i składający podarki dla nowonarodzonego Jezusa. Okazją do dawania prezentów był także obrzęd przejścia – chłopiec stawał się mężczyzną, dziewczyna kobietą. Obecnie prezenty dajemy w czasie komunii czy ślubu. Dzieci w starożytnej Grecji, w czasie trzydniowego święta ku czci zmarłych, dostawały wieńce z kwiatów i miniaturki naczyń. W starożytnym Rzymie natomiast, w czasie Saturnalii, czyli świętu ku czci Saturna, dzieciaki dostawały lalki czy orzechy. Dawanie prezentów zapoczątkował także pewien zwyczaj – dawniej wybrankę swego serca obdarowywano biżuterią, dziś pierścionek zaręczynowy i obrączka to symbol miłości i małżeństwa. Prezenty wiązały się z obrzędami kultów płodności. Proszono o dobry rok, szczęście, płodność i bogate plony. Rytuały pomagały wygrać także słońcu z mrokiem, ciemnością. Zazwyczaj miało to miejsce w czasie przesilenia zimowego, czyli, innymi słowy, w okresie obecnego Bożego Narodzenia; jak wiadomo, święta bożonarodzeniowe pokrywają się z dawnymi pogańskimi. W czasie świąt prezenty rozdaje św. Mikołaj i, jak wiadomo, nie jest to staruszek z puszką Coca-Coli. Prawdopodobnie św. Mikołajem nazywamy biskupa Miry żyjącego na przełomie III i IV wieku, który 6 grudnia roznosił dzieciom podarki. Czasem mawia się, iż w Boże Narodzenie prezenty przynosi Gwiazdor czy Anioł. Cóż, pomimo dziecięcej wyobraźni i ufności, chyba nawet dorosły nabrałby podejrzeń, gdyby ktoś odwiedzał go dwa razy w roku, w dodatku w tym samym miesiącu. Choć… kto tam wie?

Sprawdź również: prezent dla świadkowej